چهل روز است که ازواقعه عاشورا می گذرد چهل روز پیش، هفتاد و دو دریا در بیابان نینوا غنودند، تا در امواج خروشان خود، حقیقت را به عالم هستی فریاد کنند و زمانه را بیدار کنند . چهل روز است که فریاد شمشیرها، خاموش شده و اندوه نیرنگ کوفیان، از حنجره خسته زینب علیهاالسلام فریاد می‏ شود. دو توفان چه ها کردند و چه ها شنیدند و دیدند؛ خدا می داند! کسی جز پروردگار مهربان از احوال اهل حرم، از راز اشک های فروخورده و ناله های غریبانه شان خبر ندارد. خدا می داند داغ مردان عاشورا با جگرهای مشتعل زنان و کودکان چه کرده است! خدا می داند میراث داری زخم عاشقان یعنی چه!

اینک کاروان آمده است تا خشم تازیانه‏ ها را بر بدن‏ های کوچک، مویه کند؛ آمده است تا قصه دربه‏ دری‏اش را ، در گوش زمان نجوا کند ؛ آمده است تا در رد پای سنگ، آینه‏ های شکسته را جست‏جو کند.

نیازى به گلاب‏افشانى نیست؛ هنوز اربعین گل‏هایى که با تشنه‏ کامى بر خاک و خون افتادند، نگذشته است. دور و برشانان را نگیرند، آنها از ازدحام نگاه‏ هاى نامحرم و بیگانه بازگشته‏ اند.

بگذار راحت تر بگویم !

دل زینب سلام الله علیها براى خلوت پر می کشد  تا به دور از چشم خونبار رباب و سکینه و سجاد علیه‏ السلام و این کاروان داغدار ، پیراهن کهنه و خونین حسین علیه‏ السلام را بر سر و روى خویش بنهد و گریه‏ هاى فرو خورده چهل روزه‏ اش را یک‏سره رها سازد.

وای بر کوفیان ! وای بر کوفیان ! وای بر .......